Ο Μπαφομέτ είναι η κατεξοχήν εικόνα που έχουμε για τον
Δαίμονα, φιγουράρει από χολιγουντιανές ταινίες μέχρι και στις βαρύγδουπες
τελετές των σατανιστών. Τι συμβαίνει όμως πίσω από αυτή την αινιγματική
φιγούρα; Ποιος ο λόγος που από όλους τους Δαίμονες αυτός κατάντησε να είναι το
σήμα κατατεθέν και τι σημαίνει για το μέλλον της ανθρωπότητας η ύπαρξη του στην
αυγή του 21ου αιώνα.
ΑΡΧΑΙΕΣ ΡΙΖΕΣ
Θα πρέπει προτού πάμε στην γέννηση αυτού του Θεού να δούμε
ποιες ήταν οι επιρροές που οδήγησαν σε αυτή τη δημιουργία, και όπως θα
κατανοήσουμε οι λόγοι είναι μακριά στο παρελθόν. Ο πρώτος σταθμός σε αυτό μας
το ταξίδι δεν είναι άλλος από την Ελλάδα όχι όμως αυτή που φαίνεται αλλά αυτή
που είναι κρυμμένη και προσπαθούμε όλοι εμείς να την κρύψουμε. Η αλήθεια είναι
ότι η αρχαία Ελλάδα είχε ουσιαστικά δύο πρόσωπα αλλά ελάχιστοι το αποδέχονται
ακόμη και στην Ολυμπιάδα που έρχεται και θα συμβεί στην Αθήνα οι συμπατριώτες
μου προσπαθούν με κάθε τρόπο να προβάλλουν το Απολλωνιακό ύφος της χώρας και να
κρύψουν αυτό ίσως που θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε πολλά προβλήματα και αυτό
δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Διόνυσου. Τα μυστήρια του Διονύσου λέγεται
ότι τα ξεκίνησε ο Ορφέας ο οποίος ήταν γιος μιας Ιέρειας του Απόλλωνα και
πίστευε ότι έπρεπε να κατεβάσει τον κόσμο και τους θεούς στα ζεστά βάθη της
Αβύσσου. Μέσα από τις πολλές περιπέτειες του ο Ορφέας αντιμετωπίζει κάποια
στιγμή της Βακχίδες οι οποίες λατρεύουν ένα θεό με κεφάλι Ταύρου με το όνομα
Βάκχο και αντιπροσώπευε το γενετήσιο ένστικτο και το ορμέφυτο. Ο Ορφέας μίλησε
κυρίως για τον Διόνυσο και το πώς κατασπαράχθηκε από τους Τιτάνες τις λεγόμενες
σκοτεινές και χθόνιες δυνάμεις ενώ η Αθηνά έσωσε την καρδιά του Διόνυσου την
οποία την έβαλε ο Δίας στον Κόρφο του για να μπορέσει να γεννηθεί ο νέος του
γιος. Αυτή είναι μία βασική λειτουργία θυσίας του Διονύσου που κατασπαράχθηκε
από τους Τιτάνες αλλά και του Ορφέα ο οποίος αποκεφαλίστηκε από τις Βακχίδες.
Βλέπουμε λοιπόν για χάρη των κατώτερων πνευματικών δυνάμεων ότι κάποιοι
θυσιάζονται για να φτάσουν αργότερα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Κάτι παρόμοιο θα το
δούμε στη συνέχεια και με την παρουσία του Ιησού Χριστού και την σταύρωση του.
Η κατάτμηση των μερών της θείας ολότητας για χάρη του κατώτερου υλικού έτσι
ώστε αυτό να ανέβει στη θέωση είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ορφικής
λατρείας η οποία παρουσιάζεται βέβαια και στην Αιγυπτιακή θρησκεία με τον Όσιρη
να γίνεται κομμάτια από τον Σετ.
Η σχέση του μύθου αυτού με τον γέννηση του Μπαφομέτ είναι
κυρίως στη σχέση της Διονυσιακής λατρείας με τον Πάνα ο οποίος είναι από τους
πιο χαρακτηριστικούς Θεούς της αρχαιότητας ο οποίος είχε σώμα Τράγου και
ανθρώπου με μόνη και σημαντική διαφορά ότι στον αρχαίο ελληνικό μύθο το σώμα
του τράγου είναι από τη μέση και κάτω οπότε τα γενετήσια ένστικτα που έχουν
άμεση σχέση με τη Διονυσιακή λατρεία είναι ελεγχόμενα από κάτι ανώτερο, στην
περίπτωση του Μπαφομέτ το σώμα του τράγου δεν είναι απλός το πάνω μέρος του
σώματος αλλά το ίδιο το κεφάλι και συμβολίζει την απόλυτη εξουσία των ζωικών
ενστίκτων επάνω στον άνθρωπο.
Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 14ο
Το 1119 ένα μικρό στρατιωτικό σώμα σχηματίσθηκε στην
Ιερουσαλήμ με σκοπό την προστασία των Προσκυνητών προς την Ιερή Πόλη και
ονομάστηκαν Ναΐτες Ιππότες οι οποίοι δεν ήταν απλώς στρατιώτες αλλά και μοναχοί
αφού ζούσαν ουσιαστικά μία πολύ ταπεινή και φτωχή
Προς το τέλος του 13ου αιώνα όμως άρχισαν να αντιμετωπίζουν
απανωτές ήττες μέχρι που έχασαν και τον έλεγχο της Ιερής Πόλης, παρόλα αυτά
συνέχιζαν να είναι πάρα πολύ ισχυροί οικονομικά. Γενικότερα εκείνη την περίοδο
υπήρχαν πάρα πολλά πράγματα που έκαναν την κατάσταση στην Ευρύτερη περιοχή
αρκετά περίπλοκη. Ο Γάλλος Βασιλιάς Φίλιππος ο 4ος ξεκίνησε ένα τεράστιο αγώνα
ενάντια στον Πάπα Βονιφίκιο τον 8ο μια σύγκρουση που βέβαια είχε σαν επίκεντρο
τον έλεγχο του Χρήματος και της εξουσίας. Ο Πάπας κατήργησε (1302) την πληρωμή
φόρων της Εκκλησίας σε άλλη εξουσία με το επιχείρημα ότι η Εκκλησία είναι πάνω
από όλα (Unum Sanctum) κάτι που οδήγησε τον Φίλιππο να στείλει τους παρτιζάνους
οι οποίοι συνέλαβαν τον Βονιφίκιο και παρόλο που τελικά απέδρασε από την
αιχμαλωσία τελικά πέθανε πολύ σύντομα μετά. Μετά από αυτή την κρίση το 1305 ο
Φίλιππος βέβαια ουσιαστικά εξέλεξε ένα Πάπα τον οποίο μπορούσε να ελέγχει, τον
Κλειμεντινο τον 5ο ο οποίος έμεινε στην Γαλλία για να μπορεί ο έλεγχος του να
είναι ακόμη πιο δεδομένος. Αυτό ξεκίνησε την γνωστή Βαβυλώνια αιχμαλωσία του
Παπισμού όπου κράτησε μέχρι και το 1377 και όλοι οι Πάπες ζούσαν στην Αβινιόν
πάντα ελεγχόμενοι από την Γαλλία.
Όπως είπαμε και πιο πριν ο Φίλιππος ήθελε χρήματα και ο
έλεγχος του Παπισμού από το κράτος του έδινε αυτό ακριβώς που ήθελε. Όπως είναι
εύκολα αντιληπτό ο έλεγχος των χρημάτων των Ναϊτών Ιπποτών θα ήταν μία
εκπληκτική πηγή πλούτου για αυτό και το επόμενο βήμα δεν ήταν άλλο από το να
ελέγξουν το τάγμα. Το 1307 ο Φίλιππος διέταξε την φυλάκιση όλων των Ιπποτών και
το 1312 ο ελεγχόμενος από τον Φίλιππο από τον Πάπα διέταξε την διάλυση του
τάγματος. Οι κατηγορίες που ακούστηκαν και για αυτό το λόγο τους φυλάκισαν ήταν
για Σατανισμό, σοδομισμό και ειδωλολατρία.
Ο Jacques deMolay ο αρχηγός του τάγματος μαζί με τους υπόλοιπους Ιππότες
πέρασαν από φριχτά βασανιστήρια που έφτασαν μέχρι και το Θάνατο. Όπως μπορείτε
να καταλάβετε αυτά τα βασανιστήρια ήταν ικανά ο καθένας μας να αποδεχτεί
μυριάδες πράγματα που δεν πίστευε για να αποφύγει τον πόνο. Έτσι λοιπόν οι Ιππότες
αποδέχτηκαν αρκετά πράγματα από το ότι λάτρευαν ένα Θεό με μορφή τράγου και ότι
επιδίδονταν σε όργια. Αν σκεφτούμε την εποχή που αναφέρουμε μπορούμε να
καταλάβουμε το κλίμα και τον τρόπο λειτουργίας των ανθρώπων. Οι κατηγορίες για
Σατανισμό και οτιδήποτε άλλο ήταν κάτι σύνηθες βρισκόμασταν στον Μεσαίωνα και
όλα ήταν τυλιγμένα στο σκοτάδι. Ταυτόχρονα η μορφή του τράγου ήταν πάντοτε για
τους χριστιανούς της εποχής σημάδι του δαίμονα με τα όργια της Ρωμαϊκής εποχής
ακόμη στη μνήμη τους, έτσι είναι πολύ φυσικό ή ανθρώπινη φαντασία να
κατασκευάσει ένα Δαίμονα φτιαγμένο από τον τράγο.
Η μετέπειτα είσοδος του Μαύρου Θανάτου στην Ευρώπη που αποδεκάτισε τον πληθυσμό
της και σαν αποτέλεσμα η άνοδος θρησκευτικών αιρέσεων όπως των Φλαγελάνδων
δηλαδή ακραίων Χριστιανών που τα πάντα τα απέδιδαν στον Διάολο και την αμαρτία
που έχει υποπέσει ο άνθρωπος ήταν το καλύτερο έδαφος για να συνεχιστεί και μετά
το τέλος του τάγματος των Ναιτων Ιπποτών η ιστορία με τον Μπαφομέτ. Αργότερα
κάποιοι εναπομείναντες από τις οικογένειες των Ναϊτών Ιπποτών έγιναν μέλη σε
Μασονικές στοές και μην ξέροντας τι ακριβώς συνέβη επιδόθηκαν σε διάφορες
λατρείες τον Μεσαίωνα.
